Այս առումով ամենավտանգավոր երկրներն են Մեքսիկան և Ֆիլիպինները: Մեքսիկայում 2000թ.-ից ի վեր քրեական խմբերի զոհ է դարձել ու սպանվել 69 լրագրող: Եվս 11 լրագրող անհետ կորել է 2003 թ.-ից ի վեր: Ֆիլիպիններում 1986 թ. բռնապետ ֆերդինանտ Մարկոսի տապալումից հետո կազմակերպված հանցավորությունն ուղղակի կամ անուղղակի դեր է ունեցել լրատվամիջոցների սպանված 142 աշխատակցից շատերի սպանության մեջ:

Երկրորդ աշխարհամարտի ավարտից ի վեր լրատվամիջոցների հիմնական գիշատիչներն են եղել մաֆիան, թմրամիջոցների առքուվաճառքով զբաղվող խմբերը, զինված խմբավորումները: Մաֆիոզ խմբավորումները լրագրողների համար ավելի մեծ սպառնալիք եք, քան աշխարհի բռնատիրական ռեժիմները: Ընդ որում, չկա որևէ աշխարհամաս, որում առկա չլինի այս վտանգը:

Ֆինանսական ցանցերը, փողերի լվացումը, իրավական գործերը, հարկային վարչարարությունը ստեղծում են մի անտեսանելի, բայց ամենուրեք առկա զուգահեռ իրականություն, որը չի վերանա որևէ հանցավոր պարագլխի ձերբակալությամբ: Կազմակերպված հանցավորությունը ոչ միայն սպառնալիք է լրագրողների ֆիզիկական անվտանգության համար, այլև չափազանց մեծ խոչընդոտ է լրատվամիջոցի հետաքննական աշխատանքի համար:

Զեկույցից պարզ է դառնում, որ լրատվամիջոցները միավորված չեն` ընդդեմ կազմակերպված հանցավորության, թղթակիցները մեկուսացված են ու ռեսուրսների պակաս ունեն, և քանի որ նրանք մրցավազքի մեջ են` հրատապ և սենսացիոն լուրեր հաղորդելու հարցում, ժամանակ չեն ունենում խորը հետաքննական նյութեր պատրաստելու համար: